Mijn Verhaal Dorine

'Ik ben trots dat ik ondanks alles zo positief en energiek ben'

Ze haast zich naar haar keuken om een pot koffie te halen. Terwijl ze de elegante porseleinen kopjes vult, dansen haar lange oorringen op en neer en de vele armbanden rinkelen vrolijk aan haar pols. Dorine Snoeck (63) is één brok energie en optimisme. Bewonderenswaardig als je weet dat ze al drie keer te horen kreeg dat ze kanker heeft.

'Derde keer, goede keer zeker', zegt Dorine een beetje cynisch. 'Ik was 34 toen er bij mij baarmoederhalskanker werd vastgesteld en nog net geen 50 toen ik te horen kreeg dat ik borstkanker had. Gelukkig ben ik van beide genezen'. Bij haar laatste kankerdiagnose liggen de kaarten anders. Sinds de zomer van 2020 weet Dorine dat ze uitgezaaide longkanker heeft. Al een drietal jaar stelde ze vast dat simpele verkoudheden haar altijd helemaal onderuit haalden. 

'Ik was dan altijd extreem kort van adem en had pijn aan mijn longen. Ik had ooit gerookt, maar was ondertussen al 33 jaar gestopt. Reden tot ongerustheid was er volgens mijn huisarts niet, maar voor alle zekerheid liet hij mijn longinhoud testen en werd een bijkomende röntgenfoto gemaakt. Mijn longcapaciteit was normaal en op de foto was niets verdachts te zien.' Later zou blijken dat de longtumoren zich achter Dorines hart bevonden en daardoor onttrokken werden aan het zicht.

Complimentje

Het was volop zomer toen Dorine de diagnose kreeg. Op een middag wou ze haar man een complimentje geven. 'Daniel was net 25 kilo vermagerd en had zijn blauwe trui aan. Die stond hem zo goed nu hij wat minder woog. Maar hij begreep niets van wat ik zei. Ik hoorde zelf ook dat ik aan het brabbelen was, er kwamen enkel wat losse klanken uit mijn mond. Hoe ik me ook concentreerde, het lukte niet om me verstaanbaar te maken. Ik sloeg in paniek, want ik dacht meteen aan een hersenbloeding. Mijn man en ik zijn dan onmiddellijk naar spoed gereden.'

'Er kwamen enkel wat losse klanken uit mijn mond. Ik dacht meteen aan een hersenbloeding'

In het ziekenhuis ging Dorine onmiddellijk onder de scanner en stelden de artsen een kleine hersentumor vast die op het spraakcentrum duwde. Heel even dachten ze dat die tumor een gevolg was van de borstkanker, maar dat was ondertussen al tien jaar geleden. Verdere onderzoeken brachten aan het licht dat Dorine longkanker had die uitgezaaid was naar de hersenen. 'Ik kreeg onmiddellijk cortisone toegediend zodat ik weer kon praten. Twee weken later werd de hersentumor operatief verwijderd. Aan mijn longen werd ik niet geopereerd. Wel krijg ik nu al bijna vier jaar chemotherapie in pilvorm. Die pillen doen voorlopig hun werk, want mijn longtumoren zijn verdwenen. Toch besef ik dat de kanker niet weg is, ergens sluimeren slechte cellen in mijn lichaam.'

'Een kankerdiagnose krijgen went natuurlijk nooit, maar dat woordje uitzaaiingen heeft er voor gezorgd dat ik deze keer echt wel in paniek was. De oncoloog heeft me ook duidelijk laten verstaan dat genezen niet meer mogelijk is.' Dorine zoekt niets op over haar ziekte. Hoe meer ze weet, hoe banger ze wordt. De eerste maanden na de diagnose leefde ze in een voortdurende angst. 'Ik was echt nooit op mijn gemak en voelde mijn hart hevig tekeergaan in mijn keel. Ik had dat overdag, maar 's nachts was het nog duizend keer erger. Om aan dat benauwde gevoel te ontsnappen, wou ik voortdurend naar buiten. Na twee maanden heb ik gezegd: dit is geen leven meer. Ik heb toen bewust de knop omgedraaid. Dat was niet gemakkelijk, maar stapje voor stapje is het mij toch gelukt.'

'De eerste maanden na de diagnose leefde ik in een voortdurende angst. Ik heb toen bewust de knop omgedraaid. Dat was niet gemakkelijk, maar stapje voor stapje is het mij toch gelukt'

Creatieve duizendpoot

Als afleiding stortte Dorine zich op haar hobby: knutselen. 'Mijn twee zonen zijn uit huis en ik heb de zolderkamer als hobbykamer ingericht. Daar kan ik prutsen zoveel ik wil. Samen met mijn man ga ik vaak naar de kringloopwinkel. Ik zie er wel altijd iets liggen waarmee ik aan de slag kan. Oude poppen bijvoorbeeld. Daar maak ik dan kleertjes voor en dan schenk ik ze aan armoedeorganisaties. Of ik koop oude kettingen en maak er nieuwe oorringen van. Uit een oud tafellaken tover ik een toffe handtas. Spullen een tweede leven geven: ik geniet daarvan. Soms lap ik oude spullen op en verkoop ze vervolgens. Het geld dat ik daarmee verdien, schenk ik aan goede doelen. Vorig jaar heb ik zo maar liefst 3700 euro kunnen wegschenken aan allerlei projecten. Dat geeft me veel voldoening.'

Rusten staat niet in Dorines woordenboek. 'Ik ben graag bezig en tot zolang ik er de energie voor heb, wil ik daarvan profiteren. Er zijn wel wat nevenwerkingen van de behandeling zoals diarree, aften en een droge huid, maar al bij al voel ik me eigenlijk heel goed. Ik geniet ook veel bewuster van alles, want ik weet ondertussen hoe snel het tij kan keren. Vooral mijn hoofd baart me af en toe zorgen. Ik heb al een paar keer gedacht dat de hersentumor terug was, maar gelukkig was dat altijd vals alarm.'

'Ik ben graag bezig en tot zolang ik er de energie voor heb, wil ik daarvan profiteren'

'Ik ben er best wel trots op dat ik ondanks alles zo positief en energiek ben', zegt Dorine. 'Soms vragen mensen me wel eens of ik een andere longkankerpatiënt moed wil inspreken. Maar dat doe ik liever niet. Ik sluit me bewust af voor de verhalen van anderen en daar heb ik verschillende redenen voor. Geen enkele kanker is dezelfde en geen enkele mens is hetzelfde. Als je andere verhalen hoort, ga je automatisch vergelijken en dat heeft geen zin. Ik ben ook bang dat het pessimisme van anderen me mentaal opnieuw naar beneden zou halen. En daarbij komt nog dat ik te snel geëmotioneerd raak door het leed van andere mensen. Voor mezelf laat ik niet snel een traan, maar ik snotter een zakdoek vol als ik over de miserie van anderen hoor of lees.'

Maar het is niet omdat Dorine geen nood heeft aan lotgenoten, dat ze niet over zichzelf vertelt. Zo heb ik in het begin van mijn diagnose de Facebookgroep Samen Sterk opgericht. Ik deed dat om vrienden en kennissen op de hoogte te houden van mijn ziektetraject. Ondertussen heeft die groep een 500-tal volgers. Daar zitten ook lotgenoten bij die ik niet ken. Al wie troost of energie put uit mijn posts, mag zich aansluiten bij de groep. Mensen die mij enkel uit nieuwsgierigheid volgen, heb ik liever niet. Ik hou er ook niet van dat ze mijn situatie bekritiseren of minimaliseren. Mijn positivisme en mijn doorzettingskracht laat ik door niemand in gevaar brengen.'

Heb je eventuele reacties over dit artikel?